ว่านโบตั๋น หรือว่านปู่ย่ง

ชื่อวิทยาศาสตร์

Epiphyllum oxypetalum (Haw)

ชื่อวงศ์

วงศ์ตระบองเพชร์ (Cactaceae)

ลักษณะ

ใบเหมือนใบพายแต่ใบยาว ข้างริมใบเป็นจักมน ๆ ก้านตรงโคนต้นกลม ถึงคราวจะแตกดอกออกหน่อก็ออกทางใบ ปลูกด้วยใบก็เป็น แพร่พันธุ์ง่าย ดอกมีสีขาว กลีบดอกมีสีม่วง

ว่านนี้มี ๒ พันธุ์ คือ ชนิดต้นและใบแดงชนิดหนึ่ง กับชนิดต้นและใบเขียวอีกอย่างหนึ่ง

ประโยชน์

มีคุณในการบอกชะตาว่าเจ้าของว่านนี้จะมีโชคลาภดีหรือไม่ จากการออกดอกของว่านนี้ ถ้ามีดอกก็จะบังเกิดลาภผลแก่เจ้าของว่าน โดยมากเจ้าของว่านมักทำการบูชารับขวัญการออกดอกของว่านนี้ตามควรแก่อัตภาพ ปรกติดอกมักจะบานในเวลาเช้ามืดหรือใกล้สว่าง พอบานเต็มที่แล้วก็โรยในเวลานั้นเอง แต่ไม่ใช่โรยแบบร่วงหลุดไป ทั้งดอกเป็นการหุบกลีบดอก ต่ออรุณรุ่งของวันใหม่จึงจะบานใหม่อีก เป็นอยู่อย่างนี้จนกว่าจะครบกำหนดเวลาบานแล้วจึงจะร่วงหล่นไปจริง ๆ เคยมีการนับวันที่ดอกบานแล้วหุบอย่างนี้ในระดับ ๗ วันบ้างก็มี ถึง ๑๐ วันก็มี เอาสถิติแน่นอนไม่ได้

การรับขวัญนั้น เท่าที่เคยเห็นทำกันมาเห็นเขาใช้ผ้าแพรแดงหรือมีค่ามาก ๆ ไปผูกประดับไว้ที่โคนต้นว่านหรือที่กระถางปลูก ดูดังกับเป็นการประกวดความมั่งคั่งของเจ้าของว่านไปด้วยในตัว

การปลูก

เนื่องจากว่านนี้อาจแยกหน่อออกจากใบก็ได้ ฉะนั้นจึงใช้ใบปลูกก็ได้ หรือจะใช้หน่อต้นปลูกก็ได้ ใช้ดินร่วน ๆ ผสมกระเบื้องเผาไฟทุบแหลกดีแล้วมาเป็นดินปลูก ใช้ดินคลุมใบตอนโคน เพื่อกันการปลิวของใบ แล้วใช้น้ำรดพอชุ่มทั่ว

บทคัดลอกจาก “ตำราคุณลักษณะว่านและวิธีปลูกว่าน” โดย สมาคมพฤกษชาติแห่งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์

รวบรวมและเรียบเรียงโดย นายเลื่อน กัณหะกาญจนะ

เผยแพร่โดย ทีมงาน www.farmssb.com