ว่านพระยาดาบหัก

ว่านชื่อนี้ในปัจจุบันนี้มีเป็น ๒ ชนิด

(1)

ลักษณะ

ใบคล้ายมีดดาบ  มีสีเหมือนใบโศกอ่อนก้านเล็ก  กลางใบมักหักห้อย  ต้องเอาไม้คอยค้ำเอาไว้  หัวเหมือนหัวหอมใหญ่  มีรสเผ็ดขม

ประโยชน์

ใช้เอารากแก้วหรือหัวมาเศกด้วยคาถา “นะโมพุทธายะ” กับ “อิติปิโสภควาจนจบภควาติ” แล้วเอารากหรือหัวว่านนี้อมไปด้วย  มีคุณในทางคงกระพันชาตรี ตีถูกฟันถูกแต่ไม่เข้า

อีกตำราหนึ่งว่า  เอารากแก้วมาเศกด้วยคาถาว่า “อัตถิ  อัตเถนะ  สะราสะเรนะ  มังสังพุทธะ  ธัมมะ  สังฆะ  นะภาเว”  เศกให้ได้ ๗ จบแล้วจึงเอารากแก้วว่านนี้ฝนทาตัวเวลาไปต่อสู้ศัตรู  ถูกตีถูกฟันมิเข้าเลย

(2) อีกชนิดหนึ่ง

ลักษณะ

ต้นคล้ายต้นขมิ้น  แต่ใบเล็กกว่าไม่มีก้านใบ  หัวแยกออกเป็นแง่ง ๆ คล้ายว่านหนังแห้ง  หัวแก่มีขนาดเล็กว่านิ้วก้อย  และสั้นคล้ายกับว่านเพ็ชรน้อย  เนื้อในหัวมีสีเหลืองอ่อน  มีรสขื่นซ่าลิ้น

ประโยชน์

ใช้แก้พิษสัตว์กัดต่อยดีนัก  และคงกระพันชาตรี  แม้ฟันด้วยดาบจนกระทั่งดาบหักก็ยังไม่เป็นอะไรถูกก็ไม่เข้าหาบาดแผลมิได้

การปลูก

ทั้ง ๒ ชนิด  ใช้ดินเผาไฟแล้วทุบให้แหลกละเอียด  เอาตากน้ำค้างทิ้งไว้หนึ่งคืน  แล้วจึงเอามาเป็นดินปลูก  โดยทำการกลบหัวว่านจนกระทั่งมิดหรือจะเหลือหัวว่านมองเห็นปริ่มดินอยู่ก็ได้  ไม่ต้องกดดินให้แน่น  น้ำเศกด้วย “นะโมพุทธายะ” ๓ จบ  แล้วจึงเอาไปรดพอเปียกทั่วเท่านั้น  อย่าให้โชกนัก

บทคัดลอกจาก “ตำราคุณลักษณะว่านและวิธีปลูกว่าน” โดย สมาคมพฤกษชาติแห่งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์

รวบรวมและเรียบเรียงโดย นายเลื่อน กัณหะกาญจนะ

เผยแพร่โดย ทีมงาน www.farmssb.com